[2006 р.] Довідка 2

Kościół pw. Św. Św. Filipa i Jakuba w Sękowej jest jedną z najbardziej malowniczych świątyń drewnianych w Polsce. Obiekt ten stanowi znakomity przykład kunsztu dawnych mistrzów pogórzańskich. W 2003 roku został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego UNESCO. W kościele eksponowany jest medal Prix Europa Nostra przyznany w 1994 r. za wzorowo prowadzone prace konserwatorskie.

Kościół zbudowany został ok. 1520 r. Pomimo późniejszych barokowych przekształceń, gotycka świątynia do dziś zachowała pierwotny charakter konstrukcji i układu przestrzen-nego. W XVIII w. powstały: niska wieża, wieżyczka na sygnaturkę, kamienna posadzka wokół kościoła i wysokie podcienia – soboty, które nadały świątyni indywidualny charakter. Na początku XIX w. przebudowano zakrystię i chór muzyczny oraz wzmocniono ściany.

Kościół jednonawowy, wzniesiony został w konstrukcji zrębowej z modrzewiowych, ręcznie ociosanych bierwion. Kwadratowa izbicowa wieża konstrukcji słupowo-ramowej zwieńczona jest kopulastym hełmem z wysmukłą latarnią. Świątynię obiegają malownicze, szerokie podcienia. Nawę, prezbiterium i zakrystię pokrywa wspólny dach, bardzo stromy, pokryty gontami.

Przed I wojną światową kościół należał do najpiękniejszych w Małopolsce, m.in. z powodu zabytkowego wyposażenia. Znajdowały się tu późnorenesansowe ołtarze, obrazy XV-wiecznych mistrzów cechowych, fragment XV-wiecznego tryptyku. Eksponowane miejsce zajmowała kamienna chrzcielnica. Ściany i strop we wnętrzu pokryte były neogotycką polichromią. Sprzęty były bogato ornamentowane, lśniły jaskrawością barw i złoceń. Kościółek chętnie malowali wybitni artyści, m.in. Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Teodor Axentowicz, Włodzimierz Tetmajer.

Podczas I wojny światowej kościół został zdewastowany przez wojska austriackie – drewna użyto do szalowania okopów. Przy tym barbarzyńskim procederze podobno katolickiej armii przepadła także większość wyposażenia. Odbudował kościół Władysław Długosz, a prace konserwatorskie były prowadzone (z przerwami) przez prawie całą drugą połowę XX w.

W skromnym obecnie wyposażeniu kościoła najpiękniejszy jest późnorenesansowy ołtarz główny z początku XVII w., zdewastowany w 1915, zrekonstruowany w latach 1948-49. W polichromowanym, złoconym ołtarzu umieszczono obrazy świętych: Mikołaja, Benedykta i Antoniego. W skrzydłach znajdują się posagi świętych Piotra i Andrzeja. W zwieńczeniu rzeźba Salvator Mundi z medalionami z wizerunkami patronów kościoła, świętych Filipa i Jakuba. Uwagę zwraca także kamienna późnogotycka chrzcielnica z 1522 r. Na ścianie południowej przetrwały niewielkie fragmenty polichromii sprzed 1888 r. Ołtarze boczne są współczesne, z ostatniej ćwierci XX w., jeden z obrazem św. Huberta, drugi z figurą Najświętszej Panny.

Джерело: