Кляштор домініканців

Klasztor Dominikanów. W 1411 roku siostra Jagiełły, żona Ziemowita, księcia mazowieckiego ufundowała nową placówkę dominikańską. Pierwszy kościół i klasztor należący do tego zakonu powstał w 1425 roku za rządów Jana Biskupca. Do pomyślnego rozwoju nowej fundacji przyczynili się pochodzący z tego zgromadzenia: bp kijowski Michał Treska i Grzegorz z Bucznowa. Tereny diecezji chełmskiej były przestrzenią gorliwej pracy misjonarskiej dominikanów i franciszkanów. Horodło to dogodne miejsce do takiej działalności. Budynki klasztorne, na początku drewniane, wchodziły w skład systemu obronnego miasta. Zabudowania te wiele razy niszczono podczas walk i napadów. W 1603 r. Bp chełmski Jerzy Zamojski konsekrował kościół dominikanów pw. Św. Jacka i M. B. Różańcowej. W 1648 r. Kozacy spalili go wraz z klasztorem. Dlatego w 1739 r. rozpoczęto przygotowania do budowy nowego kościoła z fundacji Juliany i Ambrożego Strutyńskich. Budowę ukończono w 1758 r. Kościół ten jest dziś główną świątynią parafii pw. Św. Jacka i M. B. Różańcowej.

Dominikanie dusz pasterzowali w Horodle do 1783 roku, tj. do kasaty zakonu z polecenia władz austriackich. Pozostałości klasztoru: 1. Plebania. Wzniesiona po r. 1845, z wykorzystaniem części murów dawnego klasztoru rozebranego w 1845 r. Usytuowana na południowy – wschód od kościoła. Klasycystyczna. Murowana z cegły, otynkowana. Parterowa. Prostokątna z ryzalitem od frontu w części wschodniej oraz dwukolumnowym gankiem. Dwutraktowa. Dach czterospadowy, kryty blachą. Przez wiele lat nie była zamieszkała z powodu zawilgocenia i zagrzybienia. W 1988 roku została wyremontowana i obecnie jest znowu domem parafialnym.

Wikariat, fragment wschodniego skrzydła dawnego klasztoru. Murowany z cegły, otynkowany. Prostokątny o dwóch pomieszczeniach sklepionych. Parterowy. Dach czterospadowy, kryty blachą. Budynek obecnie nie jest używany z powodu zagrzybienia, czeka na poważny remont.