Костел св.Єлизавети Угорської

Kościół parafialny p.w. Św. Elżbiety

Powstania kościoła należy dopatrywać się wraz z pierwszą lokacją Sącza. Najstarsza bowiem wzmianka o plebani pochodzi z 1299 r. co świadczy, że był w tym mieści kościół parafialny. Sama bowiem budowa świątyni, którą w tej chwili zwiedzamy, może sięgać XIV lub XV wieku. Po wielkim pożarze w roku 1644 kościół odbudowano, a w 1686 r. wybudowano wieżę kościelną.

Sam kościół to budowla gotycka, do której przylega wieża wejściowa z przedsionkiem samej świątyni. Zewnętrzne ściany świątyni są oszkarpowane, okna zaś zachowały wystrój ostrołukowy. Portal w wejściu głównym z płaskorzeźbą Świętej Trójcy pochodzi z 1622 r. Wieża zwieńczona jest barokowym hełmem z 1686r.

Plac kościelny urządzony na dawnym cmentarzu przykościelnym, otoczony jest wysokim murem ze stacjami Męki Pańskiej. Stacje chronione przed zniszczeniem zawierają obrazy starosądeckiego artysty malarza Czesława Lenczowskiego. Od strony północnej na plac kościelny prowadzą schody kamienne, a na słupach postacie św. Jana Nepomucena i św. Floriana.

W oczy rzuca się wielki ołtarz wotywny ufundowany przez społeczeństwo miasta w 1883 r. w dwusetną rocznicę odsieczy wiedeńskiej. Marmurowa tablica upamiętnia zwycięstwo polskiego króla i jego pobyt w Starym Sączu. Jan III Sobieski udając się na wojnę z Turkami, mimo swej intencji nie mógł odwiedzić grobu księżnej Kunegundy, a uczynił to wracając po zwycięskiej bitwie. Tu w Starym Sączu oczekiwał króla ukochana żona królowa Marysieńka.

Ołtarz główny późnobarokowy z obrazem św. Elżbiety Węgierskiej z XIX w. W retabulum posągi drewniane św. Apostołów Piotra i Pawła. Z boku ołtarza dwie stelle barokowe z olejnymi obrazami świętych, w tym św. Wojciecha i Stanisława bpa.

W nawie głównej po stronie lewej ołtarz Niepokalanego Poczęcia NMP – wczesnobarokowy. W ołtarzu pięć figur świętych. Po stronie prawej ołtarz późnobarokowy poświęcony Matce Bożej Różańcowej. Tamże sześć postaci świętych. Ambona z XVII w. z bogatą ornamentyką rzeźbiarską. Na zapleczu figura Chrystusa Pana, na konsze postacie czterech ewangelistów.

Tuż pod łukami dwa ołtarze fundowane przez cechy rzemieślnicze. Po lewej, ołtarz barokowy poświęcony Matce Bożej Bolesnej patronce starosądeckich szewców. Po prawej, ołtarz barokowy ze św. Walentym patronem miejscowego cechu kuśnierzy i garbarzy.

Na środku kamienna, późnorenesansowa chrzcielnica zwieńczona postacią Jana Chrzciciela. Nawę zamyka późnobarokowy chór złączony ze stellami i ławkami dla wiernych. Organ barokowy pochodzi z 1679r.

Z nawy kościelnej z prawej i lewej wychodzą dwie kaplice. W pierwszej kaplicy ołtarz z XVII w. z obrazem olejnym bł. Kingi składającej śluby czystości wraz z mężem Bolesławem. W lewej kaplicy figura Pana Jezusa przy słupie z ok. 1700 r. Figura ta cieszy się wielką czcią wiernych, a owiana jest piękną legendą. Wg legendy figurę tą przyniosła Dunajcem wielka powódź. Wyłonioną w mułu postać Chrystusa przeniesiono do tut. kościoła. Kiedy chciano przenieść figurę do kaplicy zbudowanej za miastem w stronę Dunajca, najpierw wybuchła ogromna burza uniemożliwiająca zrealizowanie zamiaru. Po pewnym czasie przygotowano drugą uroczystą procesję. W momencie podniesienia figury zerwał się wiatr i z hukiem zatrzasną drzwi kościelne. Uznano to za znak boży, że Chrystus chce pozostać w tym właśnie kościele.

Wychodząc z kościoła warto zwrócić uwagę na szkołe podstawową (ul. Kazimierza Wielkiego 14). W obecnej postaci zbudowana w końcu XIX wieku na miejscu dawnej szkółki parafialnej. Przy drzwiach wejściowych dwie tablice z nazwiskami wybitnych starosądeczan, zasłużonych dla historii i kultury kraju. Nie ma wśród nich nazwiska wielkiej śpiewaczki operowej Ady Sari, ani prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego Henryka Barycza, bowiem gdy w roku 1957 tablice wmurowywano – osoby te jeszcze cieszyły się dobrym zdrowiem.

Tym, którzy nie spacerowali jeszcze ulicą A. Mickiewicza, proponujemy spojrzeć na kępę drzew lipowych. Między drzewami znajduje się pomnik Adama Mickiewicza. Społeczeństwo Starego Sącza wzniosło ten pomnik w setną rocznicę urodzin wieszcza w 1898 r. W tym czasie miasto znajdowało się po zaborem austriackim. W 1998 r. popiersie wieszcza, oraz cały postument poddano gruntownej renowacji.

Джерело:

Kościół parafialny pw. św. Elżbiety Węgierskiej Wdowy.

Zbudowany w drugiej połowie XIV wieku, murowany z kamienia i cegły. Konsekrowany przed 1470 r. Spalony w 1644 r. po czym odbudowany do 1649 r., w znacznej mierze fundacji ksieni klarysek Anny Lipskiej. Zrabowany w czasie wojen szwedzkich 1655-1656.

Wieża odbudowana lub wzniesiona całkowicie w 1686 r. Ponadto w ciągu XVII wieku przybudowano kaplice po bokach nawy. Przybudówka zakrystyjna została wzniesiona lub podwyższona o piętro w 1760 roku. Wieża i dachy uszkodzone pożarem w 1795 roku.

Gruntowne odnowienia przeprowadzono w latach 1829 – 1842. Po 1960 roku odnowiono wnętrze. Generalny remont wieży, dachów, elewacji kościoła przeprowadził majster Jan Siedlarz ze Starego Sącza pod nadzorem inżyniera Tadeusza Papugiewicza z Nowego Sącza w latach 1989-1993.

Kościół gotycki, przekształcony w baroku, otynkowany, pokryty blachą miedzianą w 1990 – 1991 roku.

Św. Elżbieta urodziła się w 1207 r. Na Węgrzech. Była córką króla węgierskiego Andrzeja II i Gertrudy von Andechs (siostry św. Jadwigi Śląskiej). Św. Elżbieta jest więc siostrzenicą głównej patronki Śląska. Żyła w XIII wieku, szczytowym okresie średniowiecza, w stuleciu, które wydało najwięcej świętych w historii Kościoła. W 1221 r. św. Elżbieta została zaręczona z Ludwikiem, synem Księcia Hermana, landgrafa Turyngii i Hesji, na zamku w Wartburgu koło Eisenach, na którym też po zaręczynach zamieszkała. W 14-tym roku życia wyszła za mąż za Ludwika IV. Była matką trojga dzieci: Hermana, Zofii, Gertrudy. Szczęście rodzinne okazało się jednak dla Elżbiety bardzo krótkie. Po 6 latach, w roku 1227 jej mąż zmarł w Brindisi we Włoszech, kiedy udawał się na wyprawę krzyżową do Ziemi Świętej. Elżbieta miała zaledwie 20 lat kiedy została wdową. Z własnej woli odsunęła się od życia dworskiego, opuściła zamek w Wartburgu i osiedliła się z dziećmi w pobliskim Eisenach, gdzie do dzisiaj znajduje się kościół. Potem przeniosła się do Marburga.

Джерело: